Zijn slachtoffers benaderde hij in het donker, terwijl ze op de fiets zaten. Hij greep ze vanachter beet, soms bij de haren, en dwong ze af te stappen en met hem mee te komen. Op een afgezonderde plek – een weiland, een bos, in één geval vastgebonden aan een boom – misbruikte hij ze oraal, vaginaal en anaal.
Dat beeld schetste de voorzitter van de rechtbank in Utrecht maandag bij het begin van het proces tegen Gerard Tuns (53), de man die ervan verdacht wordt dat hij de Utrechtse serieverkrachter is.
Hij wordt vervolgd voor de verkrachting van vier jonge vrouwen, twee van zestien, een van 27 en een van 28, in 1995 en 2001. In achttien andere gevallen is er onvoldoende bewijs voor een vervolging.
Bij een van de drie vrouwen gebruikte hij ook het handvat van een fietspomp. Een van de slachtoffers liet hij na afloop met tiewraps vastgebonden aan een boom vast. Het was een avond in oktober, ze werd pas vier uur later gevonden.
“Toen ik thuis kwam gooide ik mijn slip en bh meteen in de prullenbak en ben ik gaan douchen, ik heb mezelf helemaal schoongeboend. Ik gebruikte heel veel shampoo en heel veel tandpasta”, las de rechter voor uit één van de slachtofferverklaringen.
In 1995 kwam Tuns voor het eerst in beeld. Twee mensen meldden bij de politie dat ze hem hadden herkend van zijn compositietekening. Hij is toen gehoord, maar hij kon weer gaan. In 2002 werd hem gevraagd vrijwillig DNA af te staan in de zaak, maar dat deed hij niet.
Na een veroordeling voor fietsdiefstal in 2014 moest hij verplicht DNA afstaan, waarna er een match volgde met DNA uit drie van de ten laste gelegde zaken. In de zomer van 2014 werd hij opgepakt en sindsdien zit hij vast.
Tuns heeft zich tot nog toe altijd beroepen op zijn zwijgrecht. In een opgenomen gesprek in het huis van bewaring heeft hij wel tegen zijn vrouw gezegd dat hij “wou laten zien dat hij veel spijt heeft van de dingen die ze zeggen die hij gedaan heeft”.
Over de zaak zelf mocht hij niet praten van zijn advocaat, zei hij.
De slachtofferverklaringen:
‘s Nachts in haar slaap trok ze zich de haren uit, ze was prikkelbaar, had concentratieproblemen. Zo verklaarde één van de slachtoffers van de Utrechtse serieverkrachter maandag voor de rechtbank in Utrecht. Tuns, die een paar stoelen verder zat, hoorde het aan maar wilde niet reageren.
“Ik werd vastgebonden aan een boom meerdere malen verkracht”, verklaarde de vrouw die destijds (in 1995) een meisje van zestien was. “Daarna werd ik achtergelaten. Ik zal het geluid van de ballen op de tennisbaan in de buurt nooit vergeten en de oorverdovende stilte die daarop volgde na sluitingstijd.”
“Doodsangst is een geluid, een verrassend luid gerinkel in mijn oren.”
Ongeveer vier uur nadat ze achtergelaten werd, vastgebonden aan de boom, werd ze gevonden. Ze heeft het over de koudste avond en nacht in haar leven, letterlijk en figuurlijk.
Twee andere slachtoffers lieten hun verklaring voorlezen door slachtofferhulp.
“Ik heb mijn leven compleet moeten aanpassen. Ik wilde niet meer alleen zijn in het donker. Ik had altijd fluitjes mee”, verklaart het slachtoffer. “Ik werd bang van een bepaald parfum, een bepaald soort mannenstemmen.”
Ze is vrienden kwijtgeraakt en ook haar relatie met haar ouders raakte enige tijd in het slop.
In 1998, drie jaar na de verkrachting, is ze verhuisd naar San Francisco. “Ik kon niet in Nederland blijven, mijn gevoel van veiligheid was niet gewaarborgd, omdat hij nog rondliep. Eens in de drie tot vijf jaar ging ik terug, zo kort mogelijk. Het is een geruststelling te weten dat de verdachte nu vast zit. Ik kan nu met een gerust hart terugkomen. December vorig jaar heb ik voor het eerst kunnen genieten van een familiebezoek aan Nederland.”
Anp/Tpo
